HALFVASTEN

Vierde zondag van de Vastentijd

De Vastentijd is in de loop van het jaar wellicht de meest uitgesproken uitnodiging voor de ziel om zich te bezinnen over de ware zin alsook over de ware bestemming van haar levensreis.

 De opening van het hart voor de volheid van Gods Liefde is een uitgelezen weg van reiniging voor de ziel, en dus een weg van vruchtbaarheid voor de Vasten, die tenslotte wordt bekroond door Pasen, het feest van de Wederopstanding. De Vastentijd moet de ziel tot een soort wedergeboorte brengen, een opstanding uit de dood van wereldse gewoonten, gedachten en verwachtingen. Precies daarom kan de Vasten niet worden losgemaakt van een oprechte beleving, diep in het hart, van de Passie van Jezus.

 Niet alleen ging Jezus doorheen Zijn Passie tot Zijn Verrijzenis, bovendien wordt ook van elke ziel verwacht dat zij uitgerekend doorheen haar dagelijkse beproevingen, de geselslagen en kruisen van elke dag, tot een nieuw leven komt, een leven op een hoger spiritueel niveau, van dag tot dag dichter bij God. Ons hart en onze geest moeten steeds leger worden van al het wereldse, en steeds méér vervuld van gedachten, gevoelens, verlangens en bestrevingen die rechtstreeks in verband staan met de prachtige erfenis die Jezus ons heeft nagelaten.

 Het kan de harten klaar maken om haar leven in de kerker in te ruilen voor een leven in de tuin van de ware innerlijke Vrede van Christus: De heiliging van de ziel is haar weg naar de ware vrijheid van een Eeuwige Lente in het innerlijk leven. Laten wij ons de komende weken zo intens aan Maria toevertrouwen, dat Zij ons doorheen de Passie van Jezus moge kunnen baren voor een nieuw leven in de schaduw van het Kruis, waar geen onkruid kan bloeien.

 Op de donderdag van de derde week van de Vasten gedenken wij halfvasten. De daaropvolgende zondag is de zogenaamde “Laetarezondag”, zo genoemd naar het begin van de inleiding op de Latijnse H. Mis op die dag: “Laetare, Jerusalem” (verheug u, Jeruzalem). Halfvasten is een reden tot vreugde omdat de Vastentijd, die ons wordt geschonken tot zelfonderzoek en diepe reiniging van de ziel, dan halverwege is. Een gedeelte van de opdracht is als het ware volbracht. Voor de ziel behoort het echter een gelegenheid te zijn om zich ernstig de vraag te stellen hoe en in welke mate zij bezig is, haar opdracht te vervullen. Inderdaad, de Vastentijd is een strijd van de ziel voor de verhoging van haar vermogen om bij te dragen tot de voltooiing van Gods Heilsplan.

 In wezen zou halfvasten de ziel ertoe moeten aansporen, zich te herinneren dat het hele leven een weg van zuivering, heiliging en strijd tegen de eigen zwakheden is. Het is voor de ziel vruchtbaar, zich er voortdurend van bewust te blijven dat elk willekeurig ogenblik van haar leven een punt op haar weg is, waarop zij één en ander achter zich heeft, doch ook nog één en ander te doen heeft, en dit gedurende een haar onbekende tijd, en dat de bestemming in het land der Gelukzaligheid moet liggen en zij zich derhalve voor ongewenste koerswijzigingen moet hoeden. Het doel is te heilig en te prachtig om het door gebrek aan aandacht voor de ware zin en het ware doel van onze reis hier op aarde te missen.